Freaks is een spannende science-fiction film de moeite waard te weten van niets

Welkom bij Cheat Sheet, onze korte analyse-stijl beoordelingen van festival films, VR previews en andere speciale gebeurtenis releases. Deze review is afkomstig van het Toronto International Film Festival.

Een van de positieve punten van onze bekabelde wereld is dat het makkelijk is om informatie te krijgen. Iedereen met een smartphone die wil weten hoe de kloof een bougie, maken 12 verschillende soorten quiche, voorkomen dat het verkeer op de weg naar een bestemming, of bij het opladen van een telefoon gemakkelijk kunnen vinden die informatie in een paar seconden. Maar er zijn aanvullende nadelen: persoonlijke informatie over ons is ook gemakkelijk te vinden en te benutten, en het kan moeilijk zijn om te voorkomen dat toegang tot een eindeloze golf van demoraliserend nieuws dat in totaal maakt de wereld kijken en voelen erger dan het is.

Maar er is nog een kleine maar echte nadeel van te veel informatie: het kan moeilijk zijn om te gaan in een bepaald stuk van entertainment, zonder te weten zo veel over het al op voorhand dat de werkelijke ervaring is een teleurstelling. “Anticipatie cultuur,” waar fans hangen gretig elke druppel van nieuwe informatie over een film of TV-show of een strip of boek, is een uitvloeisel van marketing strategieën die erop staan dat het publiek zijn beter gediend met denken voortdurend over een aanstaande release in de loop van maanden dan door te wandelen in het vers. Maar marketing is meestal de vijand van de werkelijke ervaring: film trailers zijn ontworpen om het maken van films kijken, spannend, dus hebben ze de neiging om weg te geven in een film de meest climax momenten.

Film trailers zijn ontworpen om het maken van films kijken, spannend, dus geven ze weg van de film de meeste climax momenten

Een marketing campagne probeert te prikkelen kijkers trekken met de set bezoeken, “gelekte” clips, gameplay video ‘ s, voorlopige interviews, en zo kan betekenen dat het die kijkers het gevoel dat ze hebben meegemaakt en vaak uitgelachen en afgewezen — een nieuwe release lang voordat het daadwerkelijk hits schermen of winkels. Al die de dood is voor een grondig spannende filmische ervaring als Freaks, Zach Lipovsky en Adam B. Stein ‘ s nieuwe genre-bending film, dat is de beste mystery-box film mee sinds 10 Cloverfield Lane.

Freaks opent met een bedrieglijk eenvoudige scenario-dat is niet helemaal wat het lijkt, en blijft zich ontvouwen in een reeks van verrassingen die lijken bedoeld om kijkers te raden in elke fase van het spel over wat ze zien en wat het betekent. De schrijver-bestuur zijn er niet op uit om het publiek te misleiden of af te spelen terughoudend met hen — door het einde, al de verborgenheden zijn grondig verknald, in een reeks van steeds intense en opwindende actie-sequenties — maar Lipovsky en Stein ook een groot deel van het verhaal kilometers uit gewoon niet al te veel onthullen te vroeg. De meeste van de personages in dit verhaal ontbreekt cruciale informatie, en het publiek krijgt te ontdekken, samen met hen.

(Opmerking: de teaser trailer hieronder onthult niets over de film van het verhaal. Maar mensen die willen ervaren Freaks spoiler-vrij moet goed worden paranoïde over eventuele aanhangwagens.)

Wat is het genre?

Science fiction? Surrealistische fantasie? Stephen King-de stijl van de jaren 1980 horror? Het is een beetje van al het bovenstaande. Zodra het verhaal volledig ontvouwt, zal het vrij vertrouwd aan fans van het genre. Het is meer een ontdekkingsreis dan een radicale heruitvinding van bestaande stijlfiguren.

Wat is het?

Wanneer de film in première op het Toronto International Film Festival, de officiële plot beschrijving was “In dit genre-bending psychologische sci-fi-thriller, een vet meisje ontdekt een bizar, dreigende en mysterieuze nieuwe wereld buiten haar voordeur nadat ze is ontsnapt aan haar vader, beschermende en paranoïde.” Dat is waar genoeg, maar het niet echt bij de film van toon, en waarom het een vreemde en opwindende ervaring van het openen van de frames hoger.

Als de film begint, zeven-jaar-oude Chloe (Lexy Kolker) woont met haar vader Henry (Emile Hirsch) in een grote, vervallen huis met de windows behangen over een lange reeks van sloten op de deuren. Henry is geobsedeerd met het houden van Chloe binnen — ze is blijkbaar nooit een voet buiten de deur en het trainen van haar in een uitgebreide reeks van leugens over haar identiteit. Ze hebben een lief, charmant relatie, en hij is duidelijk veel van het denken in het maken van games om haar te houden en te vermaken en bezighouden. Maar hij heeft ook omzwervingen over de mensen uit om ze te doden, de mensen, die zal Chloe als ze ooit steekt haar neus voorbij de drempel. “Je bent niet normaal toch! Je sterft als je naar buiten gaat!” roept hij naar haar op één punt. Henry lijkt een zoete en goofy vader de meeste van de tijd, een beetje een clown die speelt graag samen met wat amusement zijn dochter doet vermoeden. Maar hij is ook paranoïde en onvoorspelbaar, op een manier die lijkt dreigend gevaarlijk.

“Je bent niet normaal toch! Je sterft als je naar buiten gaat!”

Een glimp van nieuwsbeelden wijzen op een gewelddadige en verontrustende wereld die botsingen sterk met wat Chloe ziet wanneer ze breekt de regels en kijkt uit. Inmiddels is de sneeuw kegel verkoper (Bruce dern zag) blijft het achtervolgen van het huis, rijden in een fel beschilderde truck die speelt chipper muziek. Wanneer Henry is niet op zoek, de sneeuw kegel man stuurt Chloe kleine cadeautjes, en probeert te lokken van haar weg.

Dat eerste installatie suggereert iets tussen de Ruimte, de familie drama, waar een kind (Jacob Tremblay) groeit vanaf de geboorte in de stal waar een verkrachter is met zijn moeder gevangen genomen, en Dogtooth, Yorgos Lanthimos’ verontrustende drama over een echtpaar dat bewust leren hun volwassen kinderen allerlei bizarre en verontrustende dingen, terwijl hen te isoleren van de wereld.

Maar het beeld van dern zag als een vrolijke ice cream verkoper, grijnzend zijn gebarsten grijns en met een zinvolle rond Chloe ‘s home, suggereert iets meer als de grillige, moorddadige melkman uit Stephen King’ s Skeleton Crew korte verhalen “Morgen Leveringen” en “Big Wheels.” Henry ‘s steeds meer paranoïde en zelfs misbruik probeert te houden Chloe binnen ook denken aan het Bluebeard’ mythe is het idee van de ene verboden deur in het kasteel, en de schijnbaar royale, in het geheim moordzuchtige man bewaken. De initiële setup voelt bijzonder verontrustend, omdat het zo grondig mengt bekende elementen met surrealistische elementen, en een alledaagse vader / dochter relatie met iets uit een sprookje.

Wat is het echt over?

Tot op zekere hoogte, het gaat over hoe misbruik en trauma ‘ s kan warp-mensen — in dit geval, iedereen die betrokken is. Chloe houdt van Henry, maar jaren van regels die alleen van toepassing zijn op haar en niet op andere mensen maakte haar boos en opstandig, en ruim voordat de eerste wet eindigt, is ze in volledige meltdown modus tegen haar vader en zijn vernauwingen. Henry heeft zijn eigen geheimen, die een verklaring voor zijn gedrag, ongeacht of zij een excuus. Zelfs dat mysterieuze sneeuw kegel verkoper heeft een relevante verleden te verwerken.

De bestuurders hebben gezegd dat ze wilde tik in de huidige paranoia over immigranten, Moslims, mensen van kleur, en diverse andere buitenstaanders die het slachtoffer en doelen wanneer een dominante bevolking wordt bang. Dat bepaalde metafoor voelt vrij dun, maar, en zeker niet openlijk politieke of tot aan het moment. In een Q&a-sessie na de film Toronto International Film Festival in première, Lipovsky en Stein zei ze schreef het voor Trump ‘ s verkiezing, en zelfs bezorgd op het moment dat hun script lijkt irrelevant en achterhaald zodra zijn politieke campagne beëindigd.

Buiten dat, het is een film over de komst van de leeftijd. Wanneer Chloe ‘ s keuzes beginnen met het zetten van gebeurtenissen in beweging, ze heeft veel om op te groeien heel snel. Sommige van de manieren waarop ze drukt haar strijd zijn gevaarlijk zijn, en anderen zijn gewoon gruwelijk, eerst op een geheel alledaags niveau, en dan op een manier die verder reikt dan een normale drama. Als het verhaal draait lelijk, Lipovsky en Stein trek niet aan eventuele stoten over de immoraliteit van kinderen die mogelijk andere mensen zien alleen als belemmeringen en problemen, en niet beschikken over een volwassen opvatting van ethiek.

Is het goed?

Freaks is zeker gaat om een andere en enigszins sloppier ervaring rond de tweede keer is dan is het op een eerste weergave. Het voelt repetitieve en strekte zich uit op keer, en sommige van het verhaal keuzes lijken meer bedoeld om zweep emotionele drama dan voor het doorsturen van de actie. Sommige kijkers zijn onvermijdelijk gaat ergeren aan de personages, die allemaal spectaculair slechte beslissingen te nemen langs de weg.

Maar de extremiteit van het nemen van die beslissingen — de schokkende uitersten Freaks uiteindelijk gaat om — een deel van wat maakt Freaks gedurfd en boeiend. Net zo bekend als sommige van zijn stijlfiguren zijn, zijn ze meestal ontvouwen op een manier die de personages lijken veel meer gerechtvaardigd en relatable — hun motieven zijn duidelijk, en zo is het verhaal dat geleid tot het verhaal opent met de scenario —zonder volledig uitbreiding van sympathie. Dit is, tot op zekere hoogte, een verhaal over mensen die vreselijke fouten onder vreselijke omstandigheden. Sommigen van hen proberen om de koers corrigeren voordat het te laat is. Anderen uitdagend verdubbelen. Beide opties wind omhoog wordt narratively bevredigend.

Waar Freaks echt in uitblinkt, is de structuur, die zorgt voor een constante stroom van onthult, tot aan het laatste moment. Zelfs als je de basis van het scenario wordt duidelijk — soms via verrassende onthult het publiek zal absorberen voordat de personages, en soms via tautly gerichte actie — er is nog veel over de wereld linkerkant voor meer informatie. En de manier waarop de schrijver-directeur buck genre conventies rond Chloe in het bijzonder op hellingen de spanning gewoon omdat kijkers niet kunnen vertrouwen ze spelen het verhaal zo veilig, sentimenteel, of voorspelbaar. In een wereld vol met informatie, het is ronduit spannend om te weten dus weinig over waar een verhaal gaat, of hoe ver hij bereid is te gaan om er te komen.

Wat moet het worden beoordeeld?

Er is een reële bedrag van geweld, en vooral emotionele trauma ‘ s, maar het is niet egregiously bloederig. PG-13 zou moeten volstaan.

Hoe kan ik eigenlijk kijken?

Freaks kwam naar Toronto op zoek naar een distributie deal, en Nou Ga direct USA knapte het voor release in Amerika, het verenigd koninkrijk, Australië, Nieuw-Zeeland en latijns-Amerika. Verwacht hit schermen in 2019.