Meer en meer vind ik mezelf het uitproberen van nieuwe manieren om te verdwalen. Niet te verdwijnen, niet helemaal, maar om self uit zichzelf of een nieuwe te maken, de ruimte, de manier waarop een spiegel doet met reflecties. Er is geen geluid in mirrorspace. Net mirrorselves die zich geruisloos door een omgekeerde, herkenbare wereld. Het treedt soms op mij af te vragen over de tijd daar, in het land voorbij de verzilverd glas, maar alleen als ik het heb gewaagd ver genoeg van mezelf dat het komt me geleerd om mijn veronderstellingen over de manier waarop de wereld werkt.
In 1917 een russische man, Viktor Shklovsky, bedacht een woord voor dit: defamiliarization. Zijn argument is in wezen was dat de poëtische taal werkt als kunst omdat het moeilijker te begrijpen dan de dagelijkse proza, en dat deze moeilijkheid in het parseren van betekenis zou kunnen maken van de normale onbekend en daarom bewust artistiek. Het dwingt je tot het zien van het onbekende ding en de taal of de ervaring dat je er als kunst. (Hoewel: als je vraagt een tuin-variëteit depressieve, zij zullen u vertellen hoe vaak hun aandoening maakt het normale leven vreemd lijken en monsterachtig is.) Wat interessant is aan dit is hoe het is opnieuw uitgevonden voor het internet, of wellicht zijn aangepast om te passen op het leven online; internet humor, deze dagen, is alle Shklovsky.
Beschouw de volgende, van Tumblr-gebruikers:
- awesomephilia: “een octopus is gewoon een natte spider”
- mysticmoonhigh: “Dus ik was aan het praten met een jongen vandaag en noemde hem “dude” en hij gaat, “Hey, ik ben niet uw dude. Ik wil gaan door bro.” En het eerste ding dat kwam in mijn hoofd was ‘wow, hij heeft de voorkeur bronouns’.
- tarntino: “al deze fuckboys maar wie is de fuckfather”; in antwoord swansingr schrijft: “zeus”
- cyrodiildo: “ik ben als een romanceable npc als je compliment mij eenmaal per dag voor een week rechte ontgrendelt u de dialoog de optie om met mij te trouwen”
Ik kon een tijdje. Dit soort defamiliarized humor werkt omdat, boven alles, het internet is heel goed in het strippen van de dingen van de context. Ik kon het je niet vertellen waar en wanneer die berichten werden gemaakt, laat staan door wie — ik kwam ze als beelden in een Twitter-draad, geplaatst door een gebruiker die de greep ik heb al vergeten.
Dit gebeurt de hele tijd. Dat is de reden waarom jaar-oud nieuws recirculates regelmatig op Facebook en Twitter, doorgegeven uit als de huidige, want waarom niet, het is plausibel. Het internet is een mirrorworld van IRL, die bestaat in een continu aanwezig; het is moeilijk te zeggen niets bij, buiten de periodieke app UI updates.
Ik zou zeggen dat depressie en angst een rol spelen, ook als ze vervreemden en defamiliarize als een zaak van de cursus. Het is geen verrassing dat de lingua franca van de online varieert van depressiongrams, om angstig vagueposts, textposts, vervat in de roze taal van zelfzorg. Dat begon in online gemeenschappen begraven in Reddit, 4chan, en Tumblr, allemaal aangedreven door tieners — die is van cruciaal belang, omdat teenage angst voelt als de realest, meest dringende zaak van de wereld. Het is een lens waarmee de wereld te zien; het is een kei op je borst, waardoor het moeilijk is om te ademen. Het is de reden dat je meteen trek honderden berichten en blogs als je zoekt met de term “euthanaseren mij” op Tumblr.
Als de taal van depressie en angst regels op het internet, relatability is de oorzaak; relatable accounts en berichten die ik ben definiëren als ideeën die een weerspiegeling zijn van uw ervaring — hebben de neiging om geld te verdienen de meeste aandacht. Aandacht verwekt volgelingen, die op zijn beurt leidt tot een meer lucratieve vormen van aandacht: vraag een aantal van Twitter humoristen die erin slaagde om parlay hun observationele vaardigheid in het schrijven van TV-banen en ze zullen u vertellen hetzelfde. Het is een axioma van de web dat gelukkige mensen maken geen goede berichten.
Ik vraag me af wat dit soort doorlopend vervreemding aan het doen is voor ons, voor mij. Zoals de meeste van mijn collega ‘ s heb ik online geweest voor wat lijkt een eeuwigheid. Een eon, op zijn minst. En het ding is, de tijd gaat sneller online, omdat er dingen gebeuren voortdurend; al mijn vrienden’ therapeuten vertellen hen om u af te melden, omdat het menselijk brein is niet bedoeld om dit proces veel trauma ‘ s op deze schaal veel in een keer. Zij niet. Ofwel omdat ze niet kunnen (banen), of ze kunnen niet (verslaving).
Ook ik vraag me soms af wat het betekent dat ik me zo comfortabel online-publicatie over bijna alles, maar dat er bepaalde onderwerpen die ik niet kan delen. Het hele punt van het posten is te vinden andere mensen, zoals u, en de belofte van het internet is dat je komt te weten wat de mensen die u begrijpen beter dan wie dan ook. Wat is er grappig over de hele relatability ding is dat niemand noemt het een lieve lust is; niets is erger online dan naakt moet. De kloof tussen wat je voelt en wat u kunt veilig post is zich te vervreemden.
Voor mij is de situatie lijkt een beetje zoals dating, althans in deze leeftijd in de stedelijke centra: het is gemakkelijk om te slapen met nieuwe mensen, maar onmogelijk om hen te vragen om gewoon je vasthouden, om mee te doen in de rustige plek waar de hele wijde wereld is een andere persoon raak. Want als je twee kijk naar je reflectie in een spiegel, wat zie je een commitment aan de gang — een bond vormen, zoals rijm dat wordt op verschillende manieren permanent. “Zelfs een funky man als Funky Kong kan krijgen ook eenzaam,” zou je post daarna, hieronder een screenshot van Funky Kong gezegde “Het is OK, dude; soms krijg ik ook eenzaam!” in een tekstballon. Het is een manier van het overbruggen van de kloof tussen de wereld die je beheert en degene die je hebt ervaring in de willekeurige wreedheid, het is gemakkelijker dan te zeggen dat houdt mij, ik behoefte om aangeraakt te worden, en emotioneel veiliger ook.
Er is niet een oplossing. Ik ben alleen het schetsen van een probleem proberen aan te geven vorm aan deze naamloze angst in mijn darmen. De een zegt ik ben de verdrinkingsdood, maar in ieder geval zijn er mensen zwaaiende hier met mij. Ik vraag me soms af wat we er als in een spiegel, of van boven. Of zouden we herkennen het water te slepen.